Meneer Vreeswijk ging op een cactus zitten en zat met een pijnlijke bips. Het leed van een ander is niet om te lachen, dat weet ieder fatsoenlijk mens. En toch … Ik kon er niets aan doen, beste heer, het was sterker dan mezelf. Er ontsnapte mij een lachje, een kleine gniffel. Leedvermaak. Ik begrijp van Han Maas dat u nu zeer boos op mij bent.
Stelt u zich de volgende situatie voor: Er ligt een bananenschil op het voetpad, door een onverschillige chauffeur uit zijn raampje gegooid. U ziet mij al aankomen, nietsvermoedend. Zou u mij waarschuwen? Heel eerlijk – vergeet niet hoe misnoegd u bent over mijn eerdere leedvermaak. Nee toch. U wacht tot ik onderuit gaat. En u lacht.
@Hekate. Haha, die is goed!