Vandaag praat ik met Ingeborg van Sonsbeek over haar nieuwe roman, ‘Late lente’.
‘Ingeborg, het is je zevende boek en het lijkt de definitieve doorbraak te worden na het onderschatte Verborgen barrières. Ik proef een nieuw thema, hoe zie jij dat zelf’?
‘Het is een spel met woorden Kees, het begon klein, maar het zijn er 60. 000 geworden. Het thema was deze keer geen gegeven, maar het groeide vanzelf. De titel bevat de sleutel, je herkent er de woorden latent en talent in.’
‘Ingeborg, ik wil je niet uitlokken te veel prijs te geven, maar je reikt met dit boek hoger dan ooit. Juist de vondst om het geheel in vijfhonderd blokjes van honderdentwintig woorden te schrijven is magistraal.’
Weet je dat ik vanochtend zelfs 120 druppels bloed geplast heb José. Zo diep zit het nu. Mooi verhaal.
Goed gevonden die sleutel.
Jose: Joepie een collectief boek! Wil ik wil ik
@Jose, @Berdien: ik ook! Ik ook! Wil ik ook! Waar kunnen we daar voor intekenen? \O/ \o/
Goed gevonden, José. ‘Verborgen barrières’ zou ik ook tussen aanhalingstekens zetten, net als ‘Late lente’. Plus aanhalingsteken openen aan het begin van je stukje.
@José, gefeliciteerd!