Rode zolen onder haar zwarte lak pumps, een witte blouse, een zwarte Prada trui, gouden oorbellen met een zilveren horloge en een lederen aktetas. En een universitair diploma. Een sterke vrouw met levensdrang zonder genade. Daar loopt zij. Zij loopt door de tijd wetende dat elke seconde de laatste kan zijn. Je ziet geen angst meer in haar ogen, de dood zit al in haar hoofd. Alleen nog een scooter met twee personen en haar hart staat voor eeuwig stil maar spreken heeft zij gedaan, niet voor zilver maar voor goud. Het leven is gegeven aan hen die zwijgen maar het leven wordt geleefd door de mensen die het leven durven te leven, met vrees en ongemak. Geen schijtlijsters graag.
« Een klapper maken
Schoonheidsideaal v.s. realiteit »
« Een klapper maken Schoonheidsideaal v.s. realiteit »
Communicatie
De neus en de zus
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van Juultje Janssen daalen of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
1 reactie
Reageren
« Een klapper maken Schoonheidsideaal v.s. realiteit »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Spagaat)
Doorzakken door Hadeke
Reacties
- Han Maas: @Ewald. Ja, het lijkt erop dat de verklaring later ‘gezocht’ is.
- Ewald Hagedorn: Dank voor deze nadere uitleg, Han. Maar het botst dus wel met ons aller gevoel.
- Han Maas: @Nel, Ewald. De verklaring is dat bij thuiskomen, thuisblijven naar iets fysiek wordt verwezen: het huis....
- Nel Goudriaan: Ja, onbegrijpelijk deze uitzondering. Toch mijn verhaal maar aangepast.
- Ewald Hagedorn: Nel, dat is dan weer zo’n uitzondering waarvan je niet begrijpt waarom. Taal en logica gaan...
- Nel Goudriaan: Ewald, dank. Ik twijfelde al en ben verder gaan zoeken. Ik vind een tweet van ‘Onze Taal’: ”...
- Ewald Hagedorn: Zo te horen duurt dat nog wel even voordat Rosa zich ook daar thuis voelt. Als dat al gebeurt. Goed...
- Nel Goudriaan: Au, pijnlijk, indringend geschreven.
- Nel Goudriaan: Pijnlijke werkelijkheid, maar wat een mooi einde.
- Nel Goudriaan: Goed verwoord hoe de verbeelding ook een last kan zijn, Lisette. Mooie beelden aan het eind.
- Nel Goudriaan: @Hadeke, mooi. Het verdriet tussen de regels door is voelbaar.
- Louisa: Elise, het is hoopgevend geschreven, het genieten van de mooie details maar het hele stukje maakt me zo...
- Ewald Hagedorn: Ooit ben ik uitgeteld, maar dan telt iets of iemand wel weer verder en dat telt ook.
- Mien: Dan maar hopen dat de teller nog lang niet afgaat. 😉
- Ewald Hagedorn: Mien, (af)tellen zit in mijn systeem. Doe ik al m’n hele leven.
Recent
- Doorgefokt
- Vrouwen zijn onevenwichtig en hysterisch
- Pastinaakt
- De vloer op
- In de wieg gelegd
- Thuis voelen
- Lost (29)
- Wiegendood
- De Week tegen Eenzaamheid
- Levi Levisens’ Han-doekenreklame
Rode rozenblaadjes op het witte hotellaken, witte lingerie, zwarte Chesterfield stoelen, goudaccenten afwerking, zilveren oorbellen en haar leren aktetas in de hoek gegooid, waar haar universitaire diploma uit is gevallen. Een sterke vrouw waar zonder genade de liefde mee wordt bedreven. Daar ligt zij, kreunend, alsof het de laatste nacht is. Je ziet alleen maar genot, lust en passie in haar ogen. Alleen nog een hoogtepunt en de nacht is voor eeuwig in haar hart gekerfd. Ze heeft haar lichaam overgegeven aan de bankier die haar nu op z’n hondjes neemt. Want zij die zich niet durven over te geven, zullen nooit het hoogste genot kennen. Geen nonnen graag.