Hij zit daar stoïcijns voor zich uit te kijken, met een pijp half bungelend tussen zijn lippen geklemd. Ergens ver weg hoort hij zijn vrouw allerlei verwensingen naar hem schreeuwen, terwijl ze maar een paar meter van hem verwijdert is. Het dringt niet tot hem door. Met zijn onverstoorbare houding sluit hij zich af voor haar. Het is toch elke dag hetzelfde liedje. Altijd commentaar op alles wat ze maar kan bedenken. Nooit is iets goed genoeg voor haar. Zijn kalme beheersing drijft haar bijna tot waanzin. Het enige wat hij nu nog kan doen, is zich over geven aan zijn flegmatisch temperament. Ze schreeuwt en schreeuwt maar door, het is tenslotte haar temperament die dit veroorzaakt. Vuur versus water…
Beste Vlindertje73, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie