‘Alle baby’s huilen na de inenting,’ zei de huisarts.
Wij vertrouwden het gekrijs van onze dochter niet en gingen naar het ziekenhuis. Ze bleek een levensgevaarlijke complicatie te hebben, en het was maar de vraag of ze zich hierna goed zou ontwikkelen.
Ze praatte toen ze tien maanden oud was en kon lopen voor haar eerste verjaardag. Toen ze veertien maanden was klom ze boven in de schutting om bij de buren in de tuin te kunnen kijken. Mijn man kon haar nog net opvangen, want ze liet zomaar los.
Over negen weken gaat ze trouwen. Haar vader ‘geeft haar weg’. Hij zal erbij zeggen dat hij er altijd zal zijn om haar op te vangen, wat er ook gebeurt.
Mooi.
Mooi, Katie.
Hartje!
Fijn stukje weer, Katie!
Mooi, heel ontroerend!
Liefdevol geschreven, Katie. Ik vraag ook soms aan mijn grote dochters waar mijn kleine baby’s gebleven zijn. Ze hebben nog geen trouwplannen, maar dat moment komt ook sneller dan verwacht waarschijnlijk.
Ach ja, de oren van doctoren.
Mijn zoon zou een heupafwijking hebben die hij nooit heeft gehad of gekregen.
Mijn kleinzoon zou een heupafwijking hebben die hij nooit heeft gehad of gekregen.
Leuk stukje,
Chris
Prachtig verhaal, Katie. Ontroerend slot.
Mijn had je al.
Wat móói! Dat vallen en opstaan door kinderen, voor ouders bijna nog lastiger dan voor het kind zelf…
En alvast van harte gefeliciteerd met je schoonmoederschap!
@ Levja, @ Marlies,@ Ewald, @ Matthijs, @ Irma bedankt voor jullie reacties!
@ Nyceway, voor ons kwam het ook als een verrassing. De voorbereidingen alleen al zijn zó leuk!
@ C.P Vincentius, gelukkig hebben artsen het vaak mis!
@ Nel, dank je wel!
@ Alice, ik ben heel blij met mijn schoonzoon. We rijden samen motor!
Kunnen loslaten, dat blijft een opgave!