Schrijf mee!
« »

Natuur, Poëzie

Simpel

9 februari 2015 | 120w | Han Knols | 7

Ik zie mijn handen over korenaren strijken, door blonde krullen gaan.
Ik voel vertrouwen in het leven en al wat leeft.
Ik zie karren vol met rijke oogst aan mij voorbijtrekken.

Onder een afdak, in de schaduw, zou ik zitten als het leven zo eenvoudig was.
Ik zou de geur opsnuiven van de ossen voor het span. Ik zou genieten van het fijne zand, losgemaakt uit het eeuwenoude spoor, dat zich vermengt met de rook die iets verteld over een verdiend middagmaal.

Als ze dan zou roepen, zou ik naar binnen gaan, waar het nog koeler is.
We zouden praten over rijkdom; het gewas, de zon, de wind, de regen.
Kleine grote ogen zouden glanzen, en ik knipogen naar haar.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Han Knols of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

13 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »