Nu hoorde hij er helemaal bij.
Het litteken zond zo nu en dan nog een pijnscheut naar zijn hersenen, maar alles beter dan dat knagende gevoel dat door de jaren heen steeds maar weer opspeelde.
Dat had zijn ratio lang genoeg overschaduwd. Hij was dankbaar voor de ingreep, hoe pijnlijk die ook was geweest.
Vandaar zijn bevestigende antwoord bij de controle, twee weken later, toen de chirurg vroeg hoe het nu voelde.
‘Veel beter, dokter. Veel beter. Ik had uiteraard liever gehad, dat men mij met argumenten had kunnen overtuigen, maar al met al ben ik tevreden.’
‘Argumenteren dat duurt zo lang, weet u? Het operatief verwijderen van de onderbuik is sneller en effectiever gebleken.’
Hij knikte. Begripvol, vol vertrouwen.
lijkt me onredelijk radicaal, de hele onderbuik met al die leidingen en organen.
Maar ja, het wordt als een opluchting ervaren, dus welke chirurg zal je deze opluchting onthouden?
met vriendelijek groet,
Chris
Dag Chris,
Klopt. De onderbuik is vaak nogal radicaal
Groet,
ik heb dan toch liever de onderbuik en het daarbij behorende gevoel