De economische reuzen wankelen. Binnenkort resten ons alleen nog uitgeteerde mummies, hersenloos strompelend van shot naar shot. Niet samenleven, maar de angst voor een consumptie cold turkey drijft ons voort. Een roes van bezit en status gijzelt ons en wordt continue gevoed door de parasiterende happy few. Schuld is leven, leven is schuld. Schuld aan de banken, schuld aan de één procent, schuld aan het systeem dat de schuldenaars zelf instant houden. Vrijwillige slavernij om bij te kudde te mogen horen.
Kunnen we uitgaan van overvloed, niet schaarste? Wat als ieders welbevinden het sociale minimum wordt? Kunnen we zonder geld? Vast wel. Waarom verandert er dan niets? Omdat ik, net als u, helaas te laf ben om af te kicken.
de economie als tredmolen, cynische kijk, maar er zit wel wat in
Het grootste probleem is dat ons systeem het bijna onmogelijk maakt dat een idealist met sociaal gevoel politieke of economische macht krijgt. De weinigen die het heel af en toe lukt, delven onveranderlijk het onderspit tegen al die anderen die hun egoïsme en drang naar macht weten te verkopen als daadkracht en leiderschap. Daarom zal er niets veranderen tot de dag dat het systeem tot stilstand komt en krakend instort. Zwartgallig misschien, maar ik kan het helaas niet anders zien.