Vochtige hitte, bloedzuigers op mijn lijf en zwermen vliegen die zich verzamelen om hun dorst te laven aan mijn traanvocht. Ik heb geen kracht meer om ze te verjagen. Dodelijk vermoeid, hangend tegen een boom, vergaar ik mijn laatste restje kracht. Mijn voorouders roepen: Volhouden! Je bent er bijna! Voor even de pijn in mijn oude botten vergetend strompel ik verder. Het pad wordt alsmaar smaller.
Moeizaam wring ik me door kreupelhout, takken breken onder mijn gewicht. Ik aanschouw een grote open plek in het bos. Gebleekte botten, afgebroken slagtanden en een halfvergane neef … eindelijk thuis! Enthousiast getrompetter verwelkomt me, bevrijd ren ik richting kudde. Mijn thuiskomst wordt gevierd met een feestmaal. Ruziënde aaseters verdringen zich al om mijn kadaver.
@G.J. Prachtige beesten die olifanten. Ik heb het even opgezocht, een olifant zoekt inderdaad een kerkhof en naasten op om te gaan sterven, dat wist ik niet. Mooi, aangrijpend.
Pakkend!
Heel erg mooi.
Knap om je zo in te leven in zo’n kolos!
@GJ Heel mooi geschreven. Het duurde tot aan de “gebleekte botten” voordat ik wist waarover ik las.
@allen thx
Knap stukje.