”Tsja, het gerucht is de poëzie van de waarheid.” Deze zin heb ik niet zelf in elkaar getimmerd, Nabokov deed dat. Met veel monnikengeduld vond hij de mooiste woorden, maakte daar een zin van, een verhaal. Nu moet ik zeggen dat ik stikjaloers ben op zijn verhalen. Elke keer als ik er een lees, denk ik: ik ga een poging doen.
Zijn vakmanschap doet me denken aan een vioolbouwer. Iemand die uiteindelijk, na jaren geconcentreerd bouwen, repareren en restaureren, zijn vaardigheid heeft verdiend. Ik stel me zijn werkplaats voor: de geur van vurenhout en esdoornhout, vernis. Het gereedschap hangt netjes aan de muur. En natuurlijk heeft hij ideale werkomstandigheden voor zichzelf gecreëerd, stilte en helder licht.
Ja, ik ben stikjaloers.
Je gaat toch niet proberen de vioolbouwer na te doen voor slechts 120 woorden??
Een mooi beeld schets je!