Doodgaan is over het algemeen minder pijnlijk dan geboren worden!
Heel veel mensen sterven prachtig, rustig, pijnvrij, met liefhebbende mensen om hen heen. Of ze sterven zonder het te weten. Dat is een mooie dood, voor de dode!
De handen die ik vastgehouden heb bleven warm tot aan het moment van loslaten.
Het idee dat sterven vreselijk is wordt ingegeven door angst voor het onbekende, door het verdriet over achterblijven.
Maar wel kijken naar films met veel pijnlijk eenzaam stervende slachtoffers?
Kinderen, jonge mensen en slachtoffers zijn wat mij betreft de enige echt betreurenswaardige doden!
Het moeten leven is voor sommige mensen erger dan het sterven.
Ik ben ooit gereanimeerd, ik weet uit ervaring dat doodgaan een prachtige ervaring is.
Overdenking: De dood is zijn greep op het leven aan het verliezen, wat als de vrees voor het einde een vrees voor doorgaan wordt?
mooi verhaaltje Gavi
Eens, mooie analyse!
Het is bij ouderen en langdurig (terminaal) zieken denk ik ook de immer voortschrijdende, maar o zo sluipende, aftakeling die er voor zorgt dat het op een gegeven moment gewoon mooi en genoeg is geweest. Het is dan een proces van geleidelijke acceptatie en voorbereiding.
‘Jongeren’ en plotse stervenden (trauma’s, plotse manifestaties van gemetastaseerde ziekte e.d.) hebben veel minder tijd gehad om te wennen, die hadden nog andere plannen die ze hebben moeten afzeggen. Dan is het allemaal veel vreselijker. De andere groep was gewoon op een bepaald moment onbewust gestopt met het maken van grote plannen.
Ik vind het dood gaan maar een barbaars evenement. Het staat haaks op het leven dat me lief is. Natuurlijk, de dood hoort erbij, je hebt het te accepteren, c’est la vie, maar het is accepteren uit arren moede, bij gebrek aan keus. En dan wens je een minimum aan ongemak bij alle betrokkenen, maar ook bij de meest vloeiende overgang is existentieel ongemak niet te vermijden.