Ik kijk naar de rug van de koningin. Ze kijkt, ingezakt en een beetje vermoeid, naar de nieuwe ministersploeg. Ik zie haar rechterhand. Het hangt afwachtend en geopend naar beneden.
Mijn moeder heeft ook zo’n hand. De gelijkenis is treffend.
Vroeger keek ik op naar die hand: om vast te houden.
Nu hangt het slap en willoos naar beneden: om los te laten.
Na de ceremonie hoort de koningin dat het nog een keer moet. Blijkbaar was de plechtigheid 10 minuten te vroeg afgelegd en was de NOS nog niet zover.
Gelaten doet de koningin het over voor de camera, want het Nederlandse volk moet meekijken, en ik kijk mee.
Maar ik kijk nooit weer, dat verklaar en beloof ik.
Recente reacties