Zes oktober is zomaar een datum midden in één van de meest woelige en bijzondere perioden van mijn leven. Ik vecht, ik knok. Met de wereld, met het leven, met mijzelf. En dat, omdat ik het gevoel heb dat ik ergens naar op weg ben.
Het lukt. Als ik in goeie doen ben, ben ik heel tevreden en blij met ieder stapje dat ik voorwaarts groei. Als ik moe ben, dan wordt veel groot, zwart en zwaar. Dan ben ik teveel voor mezelf, komen de tranen snel en makkelijk. Kan ik de dingen niet overzien en word ik moedeloos.
Maar gelukkig blijkt iedere nacht de ochtend weer schoongewassen te hebben. Slapen, uitrusten, bijtanken, het helpt, iedere keer.
Wat fijn dat het toch iedere keer weer zo lijkt te werken. Slaap lekker!