Ik heb net mijn stukje in de prullenbak gegooid. Ik kreeg het niet goed. De juiste toon, de gevoelige snaar, het was er niet. Ik waarschuwde 120woorden zelfs op twitter: ‘#nietpubliceren’. Het ging over leed, de tweede wereldoorlog, Rost van Tonningen en familie, mijn gevoel erover. Ik las het, en las het nog eens, corrigeerde het, tot ik besefte dat het echt niet lukte. Dit stukje haalt het niet. Ik kon in 120 woorden mijn ei niet kwijt en het kuikentje dat er uitkwam was lelijk en moest ik verstoten.
De titel van het stukje is het enige wat in takt is gebleven. De rest is weg. En ik ben er blij om; soms schieten zelfs 120 woorden te kort.
Recente reacties