“Het is zo moeilijk, Linda. Vorige keer vroeg ze mij weer waarom Berend niet was meegekomen. Hoe vaak moet ik vertellen dat hij dood is?”
Ik heb het met haar te doen.
“Ze leeft steeds meer in het verleden”, probeer ik weer, “iedere keer een stukje verder.”
Stilte.
“Moet ik tegen haar liegen? Dat voelt zo verkeerd.”
“Meepraten ma, meegaan in haar belevingswereld. Als u niet met haar meepraat, vertelt u haar steeds opnieuw dat haar broer dood is. “
Zie ik nu tranen in haar ogen?
Weer een stilte, langer deze keer. Haar gerimpelde handen spelen nerveus met haar sjaaltje.
“Laatst nog, toen vroeg ze me waarom ik Berend niet had meegenomen.”
“Of heb ik dat al verteld?”
