Toen ik wakker werd was ik koud, klam en rillerig. Ik had geen idee waar ik was. Ik gooide het witte doek waar ik onder lag van me af en keek om me heen. Er waren meer mensen die onder een witte doek lagen. Alleen waren die allemaal dood. Ik voelde dat paniek zich van me meester maakte. Voorzichtig opende ik een een deur en kwam in een kantoortje.
“Je bent niet dood?”, hoorde ik een verbaasde stem vragen. Ik was in het kantoortje van een mortuarium terecht gekomen. “Ik leef nog”, antwoordde ik.
“Pradeep Mittal zeker weer”, zei de stem nors.
Ik ben dokter Pradeep dankbaar; als een andere dokter me dood had verklaard was ik echt dood geweest.
Recente reacties