Ze zegt: je lijkt wel een pandabeer, zo uit de regen met non-waterproof mascara. Waarop geriposteerd wordt: jij ziet er altijd zo uit.
Vlam.
Pan.
Naar achter gesmeten stoelen, klappende deuren, gestamp op de trap. Achterblijfster die verontwaardigd roept: waarom doen jullie daar dan helemaal niks aan? Om vervolgens de rest van de tijd als de zwaar onrecht aangedane volstrekt onbegrepen puber mokkend te gaan zitten huilen. Ik wil aandacht en medelijden staat duimendik op haar voorhoofd. Net als haar oudere zus, maar die is boos weg gerend.
Ik aanschouw dit voor de zoveelste keer sinds de zomervakantie. Ik bedwing de neiging om wederom te gaan bemiddelen met elk afzonderlijk. Dit keer doen ze het maar samen. Ik ben moe.
Niet moegestreden, maar moebemiddeld. Iets zegt me dat jij geen diplomaat bent