Het sneeuwt en het is glibberig. Voor me beweegt een collega zich voort op krukken. Ik ken hem alleen van gezicht en van zijn manier van voortbewegen. Zijn beide benen zijn verlamd. Behendig laat hij zijn benen naar voren zwiepen terwijl hij zichzelf ondersteund met zijn krukken. Ik voel gewoon dat hij gaat uitglijden; het is veel te glad voor een dergelijk tempo. En ja hoor, daar vliegt hij met krukken en al door de lucht. Een geweldig kodakmoment. Ik bedwing mijn neiging hulp te bieden. Mijn collega klimt weer overeind en krukt onverstoord verder. Ik groet terwijl ik langs hem fiets. Hij groet me met een glimlach terug.
Hij heeft geen hulp nodig en wenst niet geholpen te worden.
Het dilemma: Flitsen of helpen …moeilijke keuze!;)