De minister keek lang in de ogen van het immigrantenkind. Toen begon hij traag en onwillekeurig over het midden van zijn borstbeen te wrijven. Eerst met gestrekte hand, allengs met een vuist. Zijn ogen puilden uit. De pupillen draaiden naar boven, terwijl zijn hart op het constant wrijven leek te reageren. Met een ruk kwam hij overeind. Even ging zijn blik weer naar het schriele zwarte meisje, dat naast het Hollands Welvaren van haar pleegouders stond.Tot hun verbijstering zagen de staatssecretaris, de topambtenaar en de pleegfamilie van het kind, hoe de minister ineenzakte en schokkend op de grond lag. ‘Zijn hart,’ wees een journalist, ‘kijk, zijn hart ontdooid!’
Beste C.P. Vincentius, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie