Ik gooi mijn hart op straat, voor jouw voeten, het spat in duizend stukjes, die stuiteren over de plaveien het klinkt als glasgerinkel. jij kijkt niet om geen blos geen blik, ik reik mijn hand naar jou je geeft niets terug, ik doe een stapje dichterbij een kille koude lucht. Mijn hart al gebroken het verdriet zit diep ik zal eeuwig moet lopen vol hartzeer. Een roos en mooie rode, deze op jouw kussen gelegd, naast de kist de kaarsjes in volle ontbranding, wakkerend. Het is zo stil zo kil hierbinnen, een verlaten sfeer, alleen niemand in dit huis. Daar sta je weer in de deurpost ik steek mijn hand uit naar de jouwe, pak hem beet.
Ik ga mee.
