Schrijf mee!
« »

Familie, Mensen

Als sprookjes niet bestaan…

5 november 2011 | 120w | Helma Keizers | 0 |

De leegte van binnen verdooft mijn gevoel,
voor mijn moeder “er zijn” was tot nu toe mijn doel.
Ik gaf haar mijn kindzijn, nooit werd ze tevree, ze liep psychisch vast, ik had geen idee.
Mijn vader, geen prater, ik voelde zijn angst,
ik had altijd zorgen was steeds uit balans.
En niemand die zag het, wat was ik alleen,
maar trots als ik was vocht ik mij er doorheen. Papa dement hoe hield ik vol,
alweer was ik ouder, ik herkende die rol.
Nu ik weet over die leegte is het te laat,
want papa is dood en mama is kwaad.
Verlangend naar het sprookje dat mij met hen bindt,
mijn ouders als ouders, en ik als hun kind.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Helma Keizers of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »