De leegte van binnen verdooft mijn gevoel,
voor mijn moeder “er zijn” was tot nu toe mijn doel.
Ik gaf haar mijn kindzijn, nooit werd ze tevree, ze liep psychisch vast, ik had geen idee.
Mijn vader, geen prater, ik voelde zijn angst,
ik had altijd zorgen was steeds uit balans.
En niemand die zag het, wat was ik alleen,
maar trots als ik was vocht ik mij er doorheen. Papa dement hoe hield ik vol,
alweer was ik ouder, ik herkende die rol.
Nu ik weet over die leegte is het te laat,
want papa is dood en mama is kwaad.
Verlangend naar het sprookje dat mij met hen bindt,
mijn ouders als ouders, en ik als hun kind.
« Het Leven, De Wereld, De Hemel en Het Sprookje
Tekenend »
« Het Leven, De Wereld, De Hemel en Het Sprookje Tekenend »
Familie, Mensen
Als sprookjes niet bestaan…
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van Helma Keizers of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
Reageren
« Het Leven, De Wereld, De Hemel en Het Sprookje Tekenend »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Nagedachtenis)
Recent
- Voorval
- Cuspidaat
- Tandeloze gesprekken
- Monumentenzorg
- Mijn waarde toehoorders
- Theo, Tijl en wisselen
- Welkom!
- Gebitwetenswaardigheden
- De nieuwe partijleider, onbekend maakt onbemind
- Blikje sardientjes
Recente reacties