De leegte van binnen verdooft mijn gevoel,
voor mijn moeder “er zijn” was tot nu toe mijn doel.
Ik gaf haar mijn kindzijn, nooit werd ze tevree, ze liep psychisch vast, ik had geen idee.
Mijn vader, geen prater, ik voelde zijn angst,
ik had altijd zorgen was steeds uit balans.
En niemand die zag het, wat was ik alleen,
maar trots als ik was vocht ik mij er doorheen. Papa dement hoe hield ik vol,
alweer was ik ouder, ik herkende die rol.
Nu ik weet over die leegte is het te laat,
want papa is dood en mama is kwaad.
Verlangend naar het sprookje dat mij met hen bindt,
mijn ouders als ouders, en ik als hun kind.
Recente reacties