De batterij is leeg, schreef ze in haar afscheidsbrief. Te veeleisend. Zijzelf, haar omgeving en de verwachtingen van mensen. Ze kreeg het niet meer voor elkaar. Het reizen en haar kleine kinderen. Altijd weg. Minimaal vier avonden in de week. Maar ook die momenten tussendoor waar ze er moest zijn. Voor haar gezin, voor haar baas. Het werk schrokte haar op. Een ochtend. Het was de avond ervoor erg laat geworden. Ze zat met haar twee kinderen te ontbijten. Richard wilde niet eten. Hij speelde met zijn brood en beker melk. Chantal zeurde aan haar kop met vragen. Zelf kreeg ze haar eigen hoofd niet stil. Ze gilde het uit en daarna begon ze te huilen. De oppas vond haar.
Recente reacties