Al anderhalve dag was ik onderweg. Volgens de display boven de buschauffeur waren we over veertien uur in het centrum van Los Angeles. De Greyhound-bus reed gestaag verder over de eindeloze I-10. Lordsburg was de laatste stop in New Mexico. Nu reden we door Arizona richting Tuscon. De lucht trilde boven het asfalt. Binnen loeide de airco. Alles was hier dor en droog, met her en der Arizona’s trots, de saguaro. Minstens 15 meter hoog schatte ik ze in. Er stonden er hier diverse in groepjes, afgewisseld met agaves.
‘Hey Dutchman!’ De chauffeur wees naar het bordje ‘Mescal’ langs de weg en maakte het universele drinkgebaar. ‘Cactus drink place. Very nice.’ Toch reed hij verder. Verder over die eindeloze I-10.
Detail: afvalt is w.s. asfalt? Leuk dat de cactus hier concreet een rol speelt.
Dank voor de correctie…
Iemand blij maken met een dode mus, dat kunnen ze in Amerika dus ook. Ter plaatse vrij vertaald in: Make one happy with a large cactus?
Fijn dat je mij hebt meegevoerd op je roadtrip, leest fantastisch.
Een lange reis in 120 woorden, ik kan de verveling proeven.
Ja, lange reis, maar niet verveeld. Was echt supergaaf. Met drie Noorse exchange-students voor geloof ik 5 USD heen-en-terug gegaan. Greyhound had een jubileumaanbieding (kostte zoveel als tijdens hun oprichtingsjaar). Toen het andere Amerika van dichtbij meegemaakt. Zeg maar Trump-land (ook al reden we ook door Arkansas – Bill Clinton-land).