Hoe langer ik naar de langwerpige foto kijk, hoe meer ik zie. Om een beter beeld te krijgen loop ik op de muur af. Mijn ogen focussen op de details. Heel langzaam struin ik het oppervlakte af, een beetje gebukt en mijn handen op de rug. De ogen van museumwachten prikken in mijn rug. Gelukkig doet het niet pijn. Zowel aan de voor- als achterkant van mijn lijf word ik prikkels gewaar. Het enige onderwerp op de foto is een breed landschap van cactussen. In diverse tinten grijs en groen staan ze in het nachtlicht van de maan. Gelijk een futuristische skyline. De stekels schitteren. Ik zie nu ook kleine woestijndieren tussen de cactussen. Prachtig fotowerk van Ruud van Empel.
Misschien had ik toch beter geschreven over de mooie en bijzondere portretten die hij in prachtige fotocollages digitaal heeft samengesteld. Zwaar onderschat deze kunstenmaker. Jammer.
Mien: je maakt het aanlokkelijk de tentoonstelling te bezoeken. De details geven een compleet plaatje.