De verloskundige spreekt haar toe: ‘ Kijk, dat wat zich als een walnotendop om de hersens sluit, dat zijn de fontanellen. Het duurt nog maanden voordat ze echt dicht zijn.’Ze is pas vijftien en haar eigen puberbrein slaat het niet op. Het enige waar ze aan denkt, is de knoop in haar maag en de vader van haar kind, die niets van zich heeft laten horen.
Ze kijkt even op haar mobiele telefoon als haar baby van de commode valt. Het zachte hoofdje waar ze altijd aan ruikt, ziet er gebarsten uit, gekraakt. In haar hoofd hoort ze de stem van de verloskundige. Wat zei ze ook alweer? Opnieuw krijgt ze een knoop in haar maag, die nooit meer zal verdwijnen.
@nancyB: ach, wat naar, mooie titel.
Gelukkig fictie Lisette
nancy B. Mooie titel! En ook mooi dat je niets uitlegt. Hartje van mij
@ Arjan, dankjewel?
Kinderleed op twee manier.
Huiveringwekkend in zijn eenvoud. Mooi stuk weer Nancy.
@Annette, dankjewel
Ben er even stil van, Nancy. Raakt me in m’n hart.
@Alice, dat is een mooi compliment, dan komt het binnen. Dankjewel
Dit leed komt zo vaak voor. En …. kan een kind voor een kind zorgen?
@ Levja, dat is de vraag inderdaad.
Griezelig.
gruwelijk einde
@Nele en José, griezelig en afschuwelijk einde ja, dat zijn wel de goede termen bij dit verhaal. Bedankt voor jullie reacties
@