Natuurlijk. Als ik mijn best had gedaan, had ik die kloothommel kunnen ontwijken. Maar ik wilde een statement maken. Uit solidariteit met die stadgenoten die zich ook enorm storen aan die meedogenloze weggebruikers met te hippe baard en te vlotte bril. Die zonder spoor van medemenselijkheid medeweggebruikers de bosjes in manoeuvreren. Omdat ze enorme haast hebben de kinderen weg te brengen. Om vervolgens in een hippe koffietent te bloggen over iets wat niemand interesseert. Laat jullie kinderen zelf eens fietsen. Behandel ze niet als prinsesjes! Wij brengen louter boterletters voort met dat hemeltergende gepamper van jullie. En dus heb ik die hufter naar het hiernamaals vervoerd. Plankgas het leven uit zijn lichaam geperst. Maar maakt mij dat een slechte burgemeester?
Die laatste zin is erg sterk. Maatschappijkritiek verpakt in zo’n kort, grappig verhaal kan er bij mij altijd wel in.