Het is smerig,
zo ongelofelijk ontzettend smerig.
Waarbij het gevoel
in je buik
je walgen doet
Golven vol niet te stoppen
emoties die over je ratio heen spoelen
alsof er een vat vol grenzenloosheid
opengetrokken wordt en leeggestort
Soms echter ook in het klein
een smalle blik
die wordt versierd met een
twijfelachtig goed weggestopt geluid
dat meer zegt dan een boek vol synoniemen
Daar waar je hele wezen roept
IK WIL NIET
Maar in je verstand er wetenschap en beleefdheid huist
Dan ontmoet ik mijn eigen grens
Tegen de weerzin van de herinnering
Opgeslagen in karmijn rood
Delfblauw en minimaal vijftig kleuren purper
allemaal terug te vinden op mijn bleek blanke huid
Het weerzien was zoals verwacht
intens pijnlijk
Wat een prachtige woordenstroom.
Ik dacht ook aan weerzin en weerzien in 1 stukje.
Ik zou Maar met een kleine letter doen.
Delfts blauw?
Zuster Janneke,
Ik lees het als poëzie.
“een twijfelachtig goed weggestopt geluid.”
Dat is een vette zin.
Volgens mij is het delfts blauw trouwens.
VmetdeVorK.
mooie koppeling van weerzin en weerzien, oude spoken die terug komen
Zo knap hoe je zoiets verschrikkelijks zo aangrijpend in een paar woorden kunt weergeven. Bij het lezen zie ik je huid voor me alsof ik naar mijn eigen huid kijk. En ik voel jouw hernieuwde pijn in mij.
Sterkte