Bruno struint het woeste water bij een waterval in, zoals beren dat nu eenmaal doen. Hij is een beetje flauwtjes en heeft trek in een snack. Geduldig wacht hij op zijn prooi. Plots springt er een gouden zalm met een sierlijke boog hem tegemoet. Hij hapt, zijn tanden dringen diep in het ranke lichaam.
Vlak over Bruno’s hoofd zwiepen de vleugels van de visadelaar, die teleurgesteld constateert dat hij te laat is. In doodsangst schreeuwt de zalm: “Help me, Adelaar, en ik schenk je een wens!” Van verbazing valt Bruno’s bek open. “Wat? Een pratende zalm?” Adelaar grijpt zijn kans en grist de prooi weg.
“Bedankt vriend,” zucht de opgeluchte zalm, “wat wens je als beloning?”
Adelaar lacht: “Gouden zalm!”
Ja, vertrouw nooit een adelaar!
Trek in een snack. Leuk. Helemaal een goed stukje weer.
Haha, leuk GJ!
Erg leuk G.J. Jammer dat ie zo kort is.
@levja, @Inge, @Desiree thx
@Desiree Tja, 120w …
Geslaagd minisprookje!
Twee opmerkingen:
‘Plots springt er een gouden zalm met een sierlijke boog hem tegemoet.’
Dat ‘er’ en ‘hem’ wringt voor mij in bovenstaande zin.
Van een visadelaar heb ik nog nooit gehoord. Van Dale blijkbaar ook niet. Ik zou er een visarend of een gewone adelaar van maken.