“U moet blij zijn als uw kindje later met een rolator kan lopen”. Dat was de boodschap die wij 6 jaar geleden van de therapeuten te horen kregen op het revalidatiecentrum. Dat was voor ons een enorme schok. “Maar dan kennen ze ons nog niet” was onze eerste gedachte. En we zijn gaan oefenen en trainen. Met en zonder de hulp van een fysiotherapeut. Iedere dag opnieuw. Langzaam aan leerde ze steeds meer dingen. Ze leerde los staan en zelfs los lopen. Iets dat ze haar dus niet gegeven hadden. En nu …. ze kan hinkelen, huppelen en zelfs hard lopen. Natuurlijk alles met mate, soms zit ze ook in een rolstoel, want ons dochtertje heeft een ongeneselijke mitochondriële energiestofwisselingsziekte.
Sterke beginzin Audrey. En mooi hoopgevend verhaal
Sterk en sterkte gewenst.