Ze smaakten niet alleen heerlijk, je kon er ook, als je het dicht op het oog hield, doorheen kijken. Iedere ochtend moest ik even turen. En dan zag ik de maan in een pallet van gele tinten, met al haar kraters. “Zie jij de maan?” vroeg mijn broer dan. “Ja, ik zie de maan!” En ik bleef kijken tot het plakkerig en ondoorzichtig werd. Daarna hield ik het even tussen mijn tanden om het daarna door te bijten, waardoor het vloeibare goud over mijn tong streelde. “Je moet het niet doorbijten!” riep mijn broer dan altijd, om dan demonstratief zijn tong uit te steken, om zijn nog in takte bolletje aan mij te laten zien. De magie van Halitran Capsules.
De magie van @Defrysk. Prachtig.
De magie van @Defrysk? Als het maggie was, kon ik er nog soep van trekken.