Zonder te kijken wist ik welk schouwspel zich naast mij afspeelde. Als een autist, gebrand op zijn rituelen, consumeerden mijn oren gedwongen deze daagse marteling. Het knisperen van plastic, het gulzige gesmak lijkend op dat van een herkauwend rund en de bevredigende slikgeluiden van een ondervoede Afrikaan; ongegeneerd elk uur een krakker, wafel, boterham als een uitgehongerd paard in een volle arena naar binnen werken.
Waarom hebben sommige mensen niet geleerd om zich bij de drie maaltijden daags neer te leggen? Een consumptiemaatschappij is immers nog geen excuus om je collega’s elk uur gedwongen onder te dompelen in pindakaaslucht en verteringsgeluiden. Een hoog metabolisme? Ik ook, alleen dan wel gedurende de pauze. Nog net vol te houden tijdens deze topsport.
Wat doe je nou lollig? Ik vind dit echt gênant.
Pjotr, ik voel met je mee.