Die ochtend sloeg ik paaltjes in de grond. Twintig centimeter diep. Keurig, waterpas, netjes op een rij. Na gedane arbeid voelde ik aan mijn rug. Die was wat stijf geworden en ging een beetje zeer doen.
Die middag besloot ik de paaltjes die ik tekort kwam uit de winkel te halen. Wat stijfjes probeerde ik een bundeltje uit het onderste rek te trekken. Mijn rug weigerde dienst en het bundeltje bleef onbeweeglijk op haar plek.
Een sterke jonge man, geen bediende, vroeg me of ik hulp behoefde en wees naar het bundeltje ‘die?’ hout en zwierde het, als ware het lucifers, uit het rek om het daarna met een brede glimlach in mijn kar te deponeren.
Verbouwereerd bedankte ik hem.
Jij maakt er zelf “oud” van ;). Een pijntje maakt je nog niet oud en een snoepje maakt je nog niet jong. En die (jonge)man is vast niet alleen behulpzaam bij oudere mensen.
Ik zag mezelf in hem, toen ik nog 30 jaar jonger was
ach, de tiepmasjien doet het nog