Ze treurde in stilte terwijl ze naar de smeulende resten keek van het huis waar ze al die jaren had geleefd.
Al haar herinneringen waren in rook opgegaan, zoals liefdesbrieven uit haar jeugd, huwelijksgeschenken en foto’s.
Haar kinderen waren daar opgegroeid en ze had ze een voor een uitgewuifd, toen ze groot genoeg waren om zelfstandig door het leven te gaan
Nu haar geschiedenis tot as was vergaan moest ze even huilen. Haar man probeerde haar te troosten: “Ach kom lieverd, dan beginnen we toch gewoon opnieuw.”
Zijn vrouw huilde nu nog harder: “Heb ik iets verkeerds gezegd?”
Hoe kon de arme man weten dat het stukje van haar geschiedenis, dat verbrand had moeten worden, nog steeds naast haar stond.
Ja, ja. Die arme man heeft geluk. Vrouwen kunnen slecht plannen. Prachtig strak verhaal met venijn in de laatste woorden.
Een behoorlijk verpletterend verhaal.
Enkele opmerkingen terzijde:
Stilde = stilte.
Het laatste citaat: hiervoor was een harde return op zijn plaats.
De laatste regel: m.i. beter om dit vanuit het perspectief van de vrouw te verwoorden i.p.v. vanuit een uit het niets komende alwetende verteller.
@fons Stilte verbetert. Niet te geloven hoe iemand (ik) zoiets over het hoofd kan zien.
Te gruwelijk voor woorden.
Opmerking: ik zou de boel tot as hebben laten vergaan, ipv stof.
@Ineke Wolf Doe ik meteen! #as
Ik zie het!