Saab is niet meer. Trotse Saab eigenaars hadden een bijeenkomst georganiseerd om op waardige wijze afscheid te nemen van “hun” merk.
Mijn ouders hadden een DAF 55.
Voor zover ik weet de enige DAF in dorp. Ik vond het vreselijk en was blij toen DAF geen personenwagens meer maakte.
Ook van de DAF is op waardige wijze afscheid genomen.
Ter land ter zee en in de lucht organiseerde jaarlijks het kampioenschap achteruitrijden.
Met Andre van Duin, “Mijn gras, mijn gras,” als presentator werden zo honderden DAFjes in de vernieling gereden.
Dat was lachen geblazen!.
Ik droomde dan dat ik in het DAFje van mijn ouders racete.
En dat ik persoonlijk het vervoermiddel dat mijn jeugd verknalde in de vernieling reed.
Mijn ouders hadden achtereenvolgens een Fiat 500, een lelijke eend en top of it all: twee Lada’s achterelkaar. Een andere generatie auto’s maar net zo traumatisch! (hoewel ik oprecht moest huilen volgens mijn moeder toen de kleine Fiat werd ingeruild, maar ach, ik was 4.)
Mijn vader had een Daffodil, koekblik met bretelaandrijving. Toen ie langdurig ziek was moest ik af en toe met dat ding rijden, stilstaan heette niet goed te zijn. Ook dat kun je een traumatische ervaring noemen