De broche om mijn sjaaltjes in een mooie knoop bijeen te houden is minstens dertig jaar oud, maar hij doet het nog steeds naar tevredenheid.
Zo ook nu, ik bind er eentje om mijn hals en knip de veer dicht.
Zo die zit.
Dan de auto in en naar de parkeerplaats vanwaar wij met een groep vertrekken. Daar stap ik uit om te kijken of ik rijden moet.
Op de plaats van bestemming mis ik mijn broche. Waar is hij?
De parkeerplaats misschien? Straks even kijken.
En ja hoor, daar ligt hij platgereden door een auto.
Ik pak het kleinood liefdevol op en ga thuis aan de slag met een tang.
Ik heb hem kunnen maken. Voor nog dertig jaar?
