Schrijf mee!
« »

Liefde, Mensen, Natuur

Weg

11 maart 2011 | 120w | Monique K. | 0

Hij keek haar aan. Voorzichtig, alsof zij het niet mocht merken, want dan zou hij zichzelf verliezen. Ze keek terug, maar kon niet tot hem doordringen. Het moment was alweer voorbij. Zijn ogen schoten weg, als een schichtig hert voor de loop van een jachtgeweer. Toen hij weer opkeek, was het alsof er een waas voor zijn ogen hing. Glazig, van ver weg keek hij haar aan terwijl hij verder praatte. Ratelde. Zó nonchalant dat ze hem heel hard door elkaar wilde schudden. Terug naar haar. Langzaam kwam en ging het. Als een hevige koorts die plotseling de kop opstak en uiteindelijk weer wegzakte. Of een storm op even daarvoor nog stil onbekommerd water. Ze zag het gebeuren. De verandering.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Monique K. of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

5 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »