Hij keek haar aan. Voorzichtig, alsof zij het niet mocht merken, want dan zou hij zichzelf verliezen. Ze keek terug, maar kon niet tot hem doordringen. Het moment was alweer voorbij. Zijn ogen schoten weg, als een schichtig hert voor de loop van een jachtgeweer. Toen hij weer opkeek, was het alsof er een waas voor zijn ogen hing. Glazig, van ver weg keek hij haar aan terwijl hij verder praatte. Ratelde. Zó nonchalant dat ze hem heel hard door elkaar wilde schudden. Terug naar haar. Langzaam kwam en ging het. Als een hevige koorts die plotseling de kop opstak en uiteindelijk weer wegzakte. Of een storm op even daarvoor nog stil onbekommerd water. Ze zag het gebeuren. De verandering.
Zo’n sterk sfeerbeeld in weinig woorden neerzetten is jou wel toevertrouwd. Petje af!
Doet me net iets te veel danken aan De Bus. http://120w.nl/2011/de-bus/
@Johan dat vind ik wel meevallen. Maar ja het thema is natuurlijk hetzelfde
Hetzelfde kan ook anders zijn
Spannend!