Hoeveel gesprekken heb ik al met je gevoerd in mijn hoofd?
Je hebt ze geen van allen kunnen horen. Zo vaak heb ik een blonde krul teder van je voorhoofd geveegd, je in je mooie grijsblauwe ogen gekeken. In gedachten, dichterbij mag ik niet komen.
Soms denk ik je te zien staan en dan schrik ik; zo had je kunnen zijn! Dan keer ik me om en doe ik alsof ik je niet bijna had ontmoet.
Ik moet je laten gaan. Waarom voel ik me zo schuldig als ik dat zelfs maar overweeg? Je bent er niet, je bestaat slechts in de schaduwen van mijn gedachten. Mijn kleine kereltje, ik moet echt afscheid nemen. Vaarwel jongen.
Liefs, je moeder.
Recente reacties