Er is iets raars met mij aan de hand.
Ik kom op tijd, daar waar ik altijd te laat kwam.
Ik lever dingen op tijd op, daar waar iedereen mij altijd moest herinneren aan dat ik iets beloofd had.
Ik ben rete-druk, maar rustig van binnen.
Iedere seconde van mijn leven is bezet, en toch heb ik geen last van stress.
Het maakt me een beetje ademloos, dit besef, dat ik hier al jaren mee worstel, maar het toch zelf oplos.
Hoe sterk is een mens, als hij zijn eigen lot kan bepalen?
Zelf, met hulp van een warme rugdekking, kunnen we alles aan, blijkt.
Ik wist het nog niet. Ik weet het nu.
Gelooft u in sprookjes? Ik niet.
Recente reacties