Ze liep langs en groette. Hij keek naar haar en zijn hond liep om hen heen. De riem bond de twee aan elkaar. “Hi, hoe is het met jou?” vroeg ze. Het antwoord kwam een paar tellen later want hij slikte eerst de brok in zijn keel weg, “Da’s lang geleden.”
Zij probeerde uit de riem te stappen en verloor daarbij haar evenwicht een beetje. Onhandig viel ze tegen hem aan en instinctief sloeg hij zijn armen om haar heen zodat ze niet zou vallen. Haar lippen weken een beetje uiteen om dank je wel te zeggen. Hij dacht dat ze wilde zoenen. Zijn lippen raakte teder de hare en hij drukte haar nog steviger tegen zich aan. Zij duwde…
Mooi open einde
Kan nog alle kanten op!
Het moet gewoon 120 woorden blijven! Ik vind dat als je een deel 2 t/m enzovoort doet de essentie van deze site ondermijnt
Een 120w vervolgverhaal… leuk.
Jammer van die twee laatste zinnen. Dan was het einde nog meer open (vind ik).
Eens
Verder vind ik het leuk. Wie durft?
Jan, het blijft ook bij 120 woorden.
Er komt geen vervolg. Ik stop midden in een zin om de lezer de gelegenheid te geven verder te fantaseren. De laatste twee regels vertellen idd al veel dat is waar.
Verrassend en verwachtingscheppend
De laatste twee woorden achterwege laten was wat mij betreft al voldoende geweest. In deze vorm is het leuk, maar zie ik geen echte cliffhanger meer. Dat ‘duwde’ duwt je als lezer (zoals ik het lees) naar één interpretatie toe.