Een kleine middenklasser vervoert ons over een heuvelachtig landschap. Grijze luchten breiden zich uit boven de bosrijke toppen van ons uitzicht. Bewondering met open mond voor het Canadese landschap maakt zich van mij meester en doet me het doel van dit wonderschone tripje heel even vergeten. Dan zijn we op de plaats van bestemming, de dierendokter, die ons zo gaat vertellen of onze Hollandse hond nog vaak van dit soort reisjes kan genieten. We gaan zitten in de klaarstaande wachtkamer. We kijken onze niet-wetende hondje geruststellend aan. Blij kwispelend loopt het met ons een behandelkamer in waar we krijgen te horen of onze hond ernstig of gewoon ziek is. Na onderzoek vertelt een glimlach beleeft: “We bellen u nog”
Daar gaat dan je lekkere gevoel, vervelend dat je zo’n reisje moet maken voor zo’n vaag antwoord.
Auw..