Aan de rand van het bos, verscholen in een oude eik, floot Boompieper een droevig wijsje. Boompieper had last van neerslachtigheid.
‘Je moet wat aan je lusteloze bestaan doen,’ zei de oude eik.
‘Ach, het heeft toch geen zin meer.’
‘Alles heeft zin,’ antwoordde de oude eik.
‘Ook het opeten van elkaar? Een vos heeft mijn jongste opgegeten.’
De oude eik dacht na: ‘Jullie vogels eten toch ook insecten? Bedenk dit Boompieper; de kunst om in leven te blijven doe je door te eten. Alleen zorg ervoor dat jezelf niet opgegeten wordt.’
Terwijl Boompieper nadacht over deze wijze woorden zag hij hoe een libel een soortgenoot oppeuzelde. Wat wreed, dacht Boompieper, vloog er naar toe en at ze beiden op.
geen sprookje, maar gewoon de waarheid. De natuur is hard en wij mensen vormen ook een onderdeel van de natuur – wellicht het wreedste dier van allemaal.