Het idee van een hemel leek me eigenlijk nooit iets. Beter was er gewoon niets na je dood (ook een raar idee maar toch). Totdat ik het wakeboarden ontdekte. Ik bid dat er een hemel is en dat die hemel lijkt op Down Under (cableway te Nieuwegein). De mensen, de sfeer, de zon, het water, de kabel, de fatboys en soms zelfs de hottubs. Alles even vergeten en alleen maar genieten. Het ultieme vakantiegevoel. Als ik bij Down Under ben, denk ik nooit aan wat ik nog moet doen, al heb ik de volgende dag een tentamen. Niets moeten van jezelf, behalve dan even die 180 over de kicker nog ’n keer landen. Heerlijk.
De hemel in Nieuwegein, wie had dat ooit kunnen denken. Geeft te denken waar de hel dan wel niet gesitueerd is.
Voor Nederlanders zit de hel alleen maar in hun hoofd, denk ik.
Het ligt ook eigenlijk dichter bij Utrecht (Lunetten dan wel) dan bij Nieuwegein, dus daarom kan het nog.