Deze middag. Ik loop samen met Frederike, een vriendin, over het schoolplein naar de fietsen. We zijn moe en blij dat we naar huis mogen. ‘Frederike!’ horen we plotseling achter ons. Het zijn twee jongens uit onze klas. ‘Op wie wacht je?’ Als je denkt dat Frederike mij nu met opgetrokken wenkbrauwen aankijkt en vervolgens antwoordt met: ‘Ik wacht toch niet’, dan ken je ons niet. Geen idee hoe het ooit begonnen is, maar deze jongens laten geen moment onbenut om aan Frederike te vragen op wie ze wacht. Belachelijk zou je denken, maar het schept een band. Iedereen kijkt ons raar aan, wij zijn de enigen die het begrijpen. Het is net als met Karamellieslakkenkruid. Wat? Nooit van gehoord?
Wat leuk, Elly, ik ben hartstikke trots!
Leuk. Elly en Leo, zo te zien zijn jullie familie van elkaar.
Je ontmoet nog eens iemand hier op 120w!
@Lousjekoesje Nou en of! Elly is mijn kleindochter! En ik ben vreselijk trots op haar.
Leuk stukje, Elly! En ‘het schept een band’ gebruiken, je zou ook haast familie van Frank kunnen zijn
Leuk!
En betsaan er echt mensen die nog nooit van karamellieslakkenkruid hebben gehoord???
Wat een origineel stukje heb je geschreven Elly! Je Opa is met recht trots op je.
groetjes,
Renee
Leuk zeg, schrijven zit in de familie.