Het is al laat. Veel te laat. Ik heb net de bus gemist, waardoor ik mijn deadline mis. Ik ren naar het hoofdkantoor. Hijgend probeer ik binnen te komen. De lift weigert, ik moet de trap nemen! Ik ren en ren, de treden dansen voor mijn ogen, mijn keel is droog, ik moet het halen! Nog drie verdiepingen en ik ben er. Dan voel ik een stekende pijn in mijn borst. Dat kan maar een ding betekenen. Hartaanval! Wanhopig probeer ik het laatste stukje trap op te rennen/lopen om om hulp te vragen. Maar ook daarvoor is het te laat. De krampen in mijn borstkas, zijn me nu de baas. Ik ben te laat, en zal het niet meer halen.
Je hebt toch vreemde natte dromen Johan, of is het nat van angstzweet. Kom op man, een checkuppie doet wonderen;-))
Het mooie van deadlines is dat ze in het algemeen meteen worden opgevolgd door de volgende…