Een koekoeksvrouwtje streek neer op een ravennest.
‘Hier wonen grote, sterke vogels,’ dacht ze. ‘Het zal mijn kindje aan niets ontbreken.’
Toen het ei uitkwam, deerde de rare kleur van het jong moeder raaf niet. Dankzij haar zorgen groeide het als kool.
‘Dat geeft geen pas,’ sprak een luidruchtige witte raaf, ‘als zo’n jong volwassen is, leeft het nog altijd van onze snavels. Weg ermee.’
Velen vonden de witte raaf een bruut. Sommigen zwegen omdat hij machtig was en ze hem liever te vriend wilden houden.
‘Weet je wat,’ bedacht een van hen, ‘we jagen dat jong pas weg nadat het een tijdje vliegles heeft gehad.’
´Oke´, sprak de witte raaf, ´maar smijt zulke eieren voortaan meteen uit je nest.´
Jeetje Hay, ik moest hier even flink over nadenken, ik dacht, wat is hier nou een sprookje aan? Toen keek ik naar de tags, dacht nog eens na en bedacht toen pas waar dit eigenlijk over gaat! Wat dat betreft dus een doordenkertje, maar wel een thema dat hier al vele malen voorbij is komen, eh, vliegen.
Een echte fabel