“Willen jullie eten?” vroeg de vrouw. Aangezien we geruime tijd in een auto hadden gezeten om in dit achtergebleven gebied te komen, wilden we niets liever. De eerste persoon van het gezelschap gaf zijn, vrij omvangrijke, bestelling op. De vrouw knikte wat en keek naar haar schort (dat vermoedelijk eerder die dag nog wit was geweest). Na twee bestellingen begon ik me af te vragen of de vrouw er niet goed aan zou doen dingen op te schrijven. Weer twee bestellingen later was ze plots weg. Het volgende half uur was een komen en gaan van mensen die kwamen vragen wat we besteld hadden. Weer later kwamen de gerechten een voor een op tafel. Dus dit is nou een werkervaringsproject.
Ergens moet je het leren, vooral dat service niet meer is wat het was.
Dat ben ik wel met je eens, maar dan moet er ook wel enige begeleiding en sturing zijn. Daar van in deze tent totaal geen sprake van.
Mijn zusje heeft ook in zo’n restaurant gewerkt en daar was het eten heel fatsoenlijk. De bediening was prima (niet alleen aan onze tafel).
Eigenlijk was het ook vooral een re-integratieproject, maar dat is zo’n vies woord voor op de gevel van je eettent
waar :D?
In Ede…
huh? wat deed je daar dan
Dat vraag ik me ook nog steeds af.