“Mevrouw, mevrouw, ik heb iets gevangen”, die kreet hoor ik de laatste weken regelmatig en telkens ben ik verbaasd. Ik kan het echt niet over mijn hart verkrijgen om te zeggen “oh, maar daar heb ik er al 20 van gezien.” Bloedzuigers, stekelbaarsjes en dikkopjes (één probeert het netjes te zeggen, keurig opgevoed als hij is, ‘dikhoofdje’). Ze komen allemaal voorbij en vaak meer dan eens. De bak is al snel gevuld met allerlei soorten waterdiertjes. Ik loop tussen de kinderen door en blijf soms staan voor een praatje of een stukje uitleg. Ineens is er een jongetje dat speciaal naar me toe komt, “Ik eet vanavond chinees.” Hij rent snel terug. “Dan eet ik vanavond bij jou”, roep ik.
Wat een Romeo
@Frank, ja echt, hij was ook zo verlegen, rende snel terug naar zijn opa&oma maar had me toch wel even verteld wat er nu belangrijk was.