Hij zat op mijn rug, de ijsbeer en hij at een rauwe vis. Ik voelde zijn gewicht mijn longen dichtdrukken en mij mijn adem benemen. Ik wilde schreeuwen dat hij weg moest gaan, maar ik had er geen kracht genoeg voor. Ik rook zijn zoute vel en zijn hete adem. āSta op Suzanna, sta gewoon op. āzeiden ze. āJe kunt het, als je maar wil.ā De ijsbeer nestelde zich nog eens en hij gaapte schaamteloos. Hij week niet voor zonlicht en niet voor narcissen, aan mijn intenties had hij geen boodschap. Hij maakte mij zo moe, zo intens moegestreden. Ik lag daar maar en telde de dagen. Tot hij zijn eerste poot optilde, zuiver en alleen omdat hij wilde gaan.
« Samen vechten
Depressie »
« Samen vechten Depressie »
Column, Communicatie, Mensen
De ijsbeer
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van jacqueline brouwers of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
1 reactie
Reageren
« Samen vechten Depressie »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Klysma)
Recent
- ‘Draaideurcriminelen’
- Elluk foordeel hep se nadeel
- Damslapers
- Evergreen
- De onhaalbare kaart
- De koning, de nar en de kroket
- Waar is Amy?
- First Dates
- Digitale snack
- Verse Schnitsels voor den stijve hark at high time
Een witte depressie? Mooi beeld van die ijsbeer. ššJe voelt de koude en de zwaarte.