Zelfs in deze staat van ontbinding zie je meteen dat ze veel te mager was. Haar borstimplantaten liggen obsceen op haar ribbenkast. Onaangetast, glimmend en uitdagend: ‘Pak me dan als je kan.’ En ze worden gepakt, en lillen een beetje na, als ze in een daarvoor bestemd doosje worden gedaan. “Recyclen”? lacht een collega: “Of afval?” Niemand reageert. Een assistent pakt zichtbaar geëmotioneerd een marker, schrijft met dikke letters de naam van de eigenares op het doosje en voegt er liefdevol een hartje aan toe. Dan wordt het doosje voorzichtig in de kist gezet. Netjes naast haar hoofd. Iedereen is even stil. Enkele schietgebedjes ritselen door de stilte. Dan gaat de deksel er op.
Vaarwel Amy. Het ga je goed.
Hmmm, de implantaten worden in een doosje naast haar geplaatst? Waarom?