Met verontwaardiging las ik dat dure medicijnen voor bejaarde kankerpatiënten niet langer vanzelfsprekend worden verstrekt, doordat ze niet samengaan met bepaalde aandoeningen. Overtuigend bewijs ontbreekt echter. Ziekenhuizen krijgen derhalve extra geld hetgeen niet altijd ten goede komt aan die groep waarvoor het is bestemd.
Bij mij kwamen meteen twee gedachten op: enerzijds het streven in onze cultuur om kost wat kost mensen zo lang mogelijk in leven te houden en anderzijds de weerstand om de lijdende mens een waardig einde te gunnen.
Patiënten dure medicijnen onthouden betekent in sommige gevallen een langere lijdensweg. Niet elke (zieke) bejaarde wenst een zelfgekozen einde, echter, wordt het niet tijd om voor degenen die daarvoor kiezen, een humaan en waardig levenseinde mogelijk te maken?
Goed geschreven stukje dat tot nadenken stemt. Het gaat over de grenzen van solidariteit. In de meeste landen is dat geen kwestie: kun je je medicijn of behandeling niet betalen, dan heb je pech. In Nederland hebben we er moeite mee om iemand pech te laten hebben, en als er eindelijk toch een grens wordt gesteld, leidt dat tot verontwaardiging.